LXXVI. ad deos

SIQVA recordanti benefacta priora uoluptas
         est homini, cum se cogitat esse pium,
nec sanctam uiolasse fidem, nec foedere nullo
          diuum ad fallendos numine abusum homines,
multa parata manent in longa aetate, Catulle,
           ex hoc ingrato gaudia amore tibi.
nam quaecumque homines bene cuiquam aut dicere possunt
         aut facere, haec a te dictaque factaque sunt.
omnia quae ingratae perierunt credita menti.
            quare iam te cur amplius excrucies?
quin tu animo offirmas atque istinc teque reducis,
          et dis inuitis desinis esse miser?
difficile est longum subito deponere amorem,
         difficile est, uerum hoc qua lubet efficias:
una salus haec est. hoc est tibi peruincendum,
           hoc facias, siue id non pote siue pote.
o di, si uestrum est misereri, aut si quibus umquam
      extremam iam ipsa in morte tulistis opem,
me miserum aspicite et, si uitam puriter egi,
        eripite hanc pestem perniciemque mihi,
quae mihi subrepens imos ut torpor in artus
         expulit ex omni pectore laetitias.
non iam illud quaero, contra me ut diligat illa,
      aut, quod non potis est, esse pudica uelit:
ipse ualere opto et taetrum hunc deponere morbum.
             o di, reddite mi hoc pro pietate mea.